NC What Are You Made Of?
“ฉันไม่ต้องการ อะ อื้อ
อ้อย อื้อ” ยุนกิพยายามดิ้นแต่ก็โดนจีมินสกัดไปสะทุกจุด ปากบางถูกบดขยี้จากปากหนาเสียจนกลัวว่ามันจะเกิดแผลเข้าให้
ยุนกิหอบหายใจอย่างแรงเมื่อจีมินยอมถอนจูบออกไป
เรี่ยวแรงที่มีน้อยเพราะไม่เคยออกกำลังกายพลันจะหายไปเสียหมดเมื่อจีมินใช้แรงทั้งหมดที่เขามีกดทับยุนกิไว้กับเตียง
จีมินดึงเข็มขัดนักศึกษาออกมาด้วยมือเพียงข้างเดียวก่อนจะพลิกตัวยุนกิให้หันหลังให้เจ้าตัวแล้วจัดการมัดมือทั้งสองข้างของยุนกิไว้ด้วยกันด้วยเข็มขัดนักศึกษาของเขา
ยุนกิพยายามจะขัดขืนแต่มันกลับสูญเปล่า จีมินรูดซิปกางเกงลงก่อนจะพาส่วนกลางลำตัวของตัวเองออกมาจากชั้นในที่ยังสวมติดตัวไว้อยู่
ยุนกิส่งเสียงดังแต่ดูเหมือนจีมินจะไม่สนใจมันเมื่อยุนกิรับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนของท่อนเนื้อขนาดใหญ่ที่กำลังถูไถไปมากับรอยแยกตรงช่องทางด้านหลังของเจ้าตัว
“หยุด หยุดสักที บอกว่าไม่เอาแล้ว แฮ่ก แล้วไง”
ยุนกิพยายามตะโนเสียงดังด้วยเสียงแหบแห้ง
จีมินกดหัวยุนกิลงกับเตียงจนเสียงพูดของยุนกิดังอู้อี้อยู่กับเตียง
จีมินแยกขายุนกิออกด้วยเข่าแล้วแทรกตัวไปตรงกลางระหว่างขาขาว
เพราะมือถูกมัดไว้ด้วยเข็มขัดและนอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงทำให้ยุนกิขัดขืนอะไรไม่ได้อีก
ท่อนเนื้ออุ่นถูกดุนดันเข้ามาในช่องทางที่ปิดสนิทโดยไร้การเบิกทาง
ความฝืดเคืองและคับแน่นทำให้ยุนกิร้องไม่ออก น้ำหน่วยใสไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ความเจ็บแล่นริ้วไปตามเส้นประสาทภายในร่างกาย รู้สึกเจ็บเหมือนร่างกายจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆให้ได้
“ฮึก”
เสี่ยงสะอื้นอย่างน่าสงสารดังขึ้นจนจีมินยอมปล่อยมือออกจากการกดหัวยุนกิลงกับเตียง
“มันก็ช่วยไม่ได้ คราวนี้พี่ทำผมโมโหจริงๆ”
ไม่รอช้าจีมินจัดการกระแทกท่อนเนื้อเข้าไปจนสุดโค่น ยุนกิถลึงตาอ้าปากร้องไร้เสียง
ร่างกายกระตุกวูบและสั่นเทาจนน่ากลัว
จีมินเริ่มขยับทันทีเพราะอารมณ์ของเขากำลังพุ่งสูงจากการตอดรัดของช่องทางคับแคบที่เขาเข้ามาสำรวจเป็นครั้งที่สี่
แต่คราวนี้มันกลับแตกต่างออกไปจากครั้งอื่นๆ เมื่อครั้งนี้เขาไม่ได้คิดจะทะนุถนอมหรือเอาใจร่างข้างใต้สักนิด
“อึก ฮึก ฮื่อ” ยุนกิส่งเสียงในลำคอเพียงแผ่วเบาเท่านั้น
ร่างกายสั่นคลอนไปตามแรงส่งของคนข้างบนจนผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด
ยุนกิสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆริมฝีปากนิ่มของคนข้างบนจรดลงบนหลังเนียนก่อนจะเลื่อนขึ้นมาถึงใบหูขาว
กล้ามเนื้อด้าหน้าของจีมินทาบทับลงกับหลังเนียนเพื่อพาตัวเองให้เข้าไปลึกกว่าเดิม
ยุนกิอ้าปากร้องไร้เสียงอย่างทรมานเมื่อความเจ็บปวดยังคงเล่นงานเจ้าตัวอยู่เรื่อยๆเพราะจีมินรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ในความเจ็บก็ยังแฝงไปด้วยความเสียวสานแต่ยุนกิกลับไม่รู้สึกดีกับมันเลยสักนิด
จีมินเน้นย้ำสะโพกใส่ยุนกิหนักขึ้นเรื่อยๆจนยุนกิส่งเสียงออกมาอย่างห้ามไม่ได้
“ส่งเสียงอีกสิครับ ผมชอบมันนะ”
จีมินกระซิบข้างหูขาวก่อนจะกดจูบลงกับหลังหูขาวเบาๆ
“อ่ะ” ความอุ่นวาบที่ถูกถ่ายทอดเข้ามาในร่างกายทำให้ยุนกิกระตุกเบาๆ
จีมินแช่ทิ้งไว้แบบนั้นจนคิดว่าทุกอยาดหยดได้เข้าไปในตัวยุนกิแล้วจึงยอมถอนร่างกายตัวเองออกห่าง
จัดการแกะเข็มขัดออกจากข้อมือขาวที่ตอนนี้แดงและเกิดแผลถลอกเล็กน้อย
จีมินพลิกตัวยุนกิให้หันกลับมาสบตากับเจ้าตัวก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อใบหน้านองน้ำตาของยุนกิปรากฏให้เห็น
