NC Best Friend
จีมินเห็นยุนกิชักช้าเลยใช้มือตัวเองพาลูกชายออกมาพบกับยุนกิด้วยตัวเองพร้อมกับกุมมือที่ใหญ่กว่าของตัวเองเกือบเท่าตัวของยุนกิมากอบกุมความเป็นชายที่พองขยายใหญ่อย่างไม่เกรงใจใคร ยุนกิขมวดคิ้วแน่นเกร็งมือไม่ยอมสัมผัสจนจีมินต้องดึงคอเสื้อนักศึกษาของยุนกิเข้ามาใกล้ๆ
“มึงเปลี่ยนใจไม่ได้แล้วนะ” จีมินเอ่ยบอกพร้อมกับดึงมือยุนกิให้มากอบกุมแกนกายใหญ่ไว้ มือยุนกิที่ว่าใหญ่ยังกำส่วนกลางลำตัวของจีมินได้ไม่พอดี ถ้าใส่เข้าไปในปากเล็กๆนั้นจะเป็นยังไงนะ จีมินเลียริมฝีปากอย่างต้องการ
“ทำดิมึง” จีมินเอ่ยสั่ง
“มากไปแล้วนะมึงจีมิน” ยุนกิมองตาขวาง
“นะยุนกินะ”เสียงออดอ้อนทำให้ยุนกิต้องยอมใช้มือรูดรั้งส่วนกลางลำตัวจีมินอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่นัก
“ถามจริงเคยช่วยตัวเองไหม” จีมินเอ่ยถามเมื่อเห็นท่าทีเงอะๆงะๆของยุนกิ
“กูไม่ใช่มึง” ยุนกิแยกเขี้ยวและจีมินก็ค้นพบว่ามันโคตรจะน่ารัก
“ยุน...อ่ะ หะ กิ”
“อะไรอีก” ยุนกิทำหน้าไม่พอใจในขณะที่มือก็ขยับไปด้วย
“ปาก” จีมินเอ่ยบอกเสียงกระเซ้าพร้อมกับมือที่ยื่นมาบีบแก้มนิ่มของยุนกิเบาๆ
“มากไปล่ะพัคจีมิน” ยุนกิหยุดมือแล้วทำท่าจะลุกขึ้นยืนแต่จีมินเร็วกว่ารีบใช้มือคว้าแขนขาวแล้วดึงเข้าหาตัวทันที
“หอมนะมึงอ่ะ” จีมินเอ่ยบอกพร้อมกับกดจมูกลงกับลำคอขาวที่ชื้นเหงื่อหน่อยๆ
“จีมิน มะ อื้อ” ริมฝีปากบางที่กำลังจะเอ่ยด่าถูกปิดโดยริมฝีปากหนาอย่างไม่ทันตั้งตัว ยุนกิฟาดอกจีมินจนจีมินต้องยอมถอนจูบออก
“พัคจีมิน” ยุนกิกำลังโกรธ โกรธมากด้วย
“กูขอนะ” จีมินมองยุนกิตาละห้อย
“...” ยุนกินิ่งไปในทันที
“นะ”
“...”
“ยุนกิ”
“กูเป็นเพื่อนมึง เพื่อนที่เห็นกันมาตั้งแต่เด็กๆ เพื่อนทะ..”
“งั้นก็ไม่ต้องเป็นแม่งแล้วเพื่อนเชี้ยไรนั้น”
“ถ้ามึงอยากมากก็ไปซื้อไม่ใช่มาขอกับกู กูเพื่อนไม่ใช่กระหรี่ที่มึงจะเอาอารมณ์มาลงด้วยได้” ยุนกิดันอกจีมินพร้อมกับพยายามจะดันตัวลุกขึ้นแต่จีมินกลับล็อคเอวบางที่หนากว่าตัวเขานิดหน่อยไว้แน่น
“ปล่อย อย่าให้คำว่าเพื่อนมันจบลงเพราะความใคร่ของมึง” ยุนกิกัดฟันแน่น
“ปากดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะมินยุนกิ” แอลกอฮอล์บวกกับอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงขึ้นและความเจ็บปวดที่เพิ่งจะได้รับมาทำให้จีมินอยากระบายและมันกำลังส่งผลให้จีมินลืมความผิดชอบชั่วดีไปเสียแล้ว
“พัคจีมิน” ยุนกิถูกจีมินจับข้อมือเสียแน่นจนมันรู้สึกเจ็บและปวดหนึบข้อมือไปหมด
“เปลี่ยนจากเพื่อนเป็นเมียหน่อยเป็นไง” จีมินยกยิ้มพร้อมกับพลิกยุนกิลงกับโซฟาตัวยาว ร่างกายที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อกดทับลงกับร่างกายบางๆที่กล้ามหน้าท้องยังหาที่ขึ้นไม่ได้ เข็มขัดราคาแพงถูกถอดออกมาอย่างง่ายดายเมื่อเจ้าของชำนาญในการถอดมันเป็นอย่างดี ข้อมือขาวถูกยกขึ้นเหนือหัวก่อนจะถูกเข็มขัดหนังรัดไว้เพื่อความสะดวกในการจัดการร่างข้างใต้
ยุนกิพยายามดิ้นเท่าที่มีแรง และด้วยแรงที่เหลือเพียงน้อยนิดเพราะเพิ่งจะกลับจากการทำงานพาร์ทไทม์อันหนักหน่วงยุนกิก็ไม่ต่างอะไรกับลูกกวางในมือราชสีห์ผู้หิวโหย
“จีมิน กูเพื่อนมึงไง ฮึก เพื่อนมึงตั้งแต่เด็กๆนะ” ยุนกิพยายามเรียกสติคนที่กำลังฉีกทึ่งเสื้อผ้าออกจากร่างกายเขาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่อายใคร
รู้ตัวอีกที่ก็พบว่าร่างกายเปลือยเปล่าไปสะแล้ว ยุนกิสะอึกสะอื้นร้องขอความเห็นใจจากจีมินแทบตายแต่ดูเหมือนคนบนร่างจะหูตาบอดไปหมดเสียแล้ว เสียงฟึบฟับจากช่วงล่างทำให้ยุนกิสะอื้นหนักเข้าไปใหญ่หากแต่จีมินไม่ได้สนใจมันเลยแม้แต่นิดเดียว
แกนกายขนาดใหญ่ถูไปมากับล่องก้อนนิ่มที่ถูกจีมินบีบขย้ำจนแดงเป็นรอยมือเต็มไปหมด ข้อมือขาวถลอกจนเลือดไหลซิปออกมาอย่างน่าสงสาร ปากบางได้แต่เม้มเข้าหากันเพื่อหยุดเสียงสะอื้นเพื่อเอ่ยเรียกเตือนสติจีมินอีกครั้งแต่มันก็ไม่ได้ผลเมื่อสติจีมินได้หลุดไปกับความใคร่เสียแล้ว
“อ่ะ ฮึก” ยุนกิอ้าปากค้างเมื่อความใหญ่โตพยายามจะดุนดันเข้ามาในช่องทางคับแคบที่ได้ผ่านการเตรียมพร้อมเพียงแค่น้ำลายเหนียวๆของจีมินเท่านั้น
“อ่ะ เจ็บ เจ็บ” ยุนกิหอบหายใจอย่างหนักจนตัวสั่นไปหมด ร่างกายขาวซีดขึ้นสีชมพูดเมื่อทั้งร่างกายมันเจ็บร้าวไปหมด
“อย่าเกร็ง” จีมินเอ่ยบอกก่อนจะพยายามดันตัวเองเข้าไปในร่างกายยุนกิอย่างเอาแต่ใจ
“เจ็บ กูเจ็บ จีมิน อย่า ยะ พะพอ” ยุนกิเอ่ยห้ามพร้อมกับเอามือที่ถูกมัดรวมกันดันแผงอกจีมินให้ออกห่าง
“ผ่อนลมหายใจยุนกิ” จีมินกัดฟัน
“ไม่เอา ออกไป ออกไป ฮึก เจ็บ” ยุนกิหลับตาแน่นก่อนจะรู้สึกได้ถึงแรงกดจูบที่หน้าผากชื้นเหงื่อเบาๆ
“อย่าเกร็งนะ อีกนิดเดียว” จีมินยกขายุนกิที่ไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาผาดบ่าแล้วกดจูบลงกับขาอ่อนด้านในอย่างปลอบปะโลมก่อนจะย้ายตำแหน่งให้ขายุนกิลงมาเกี่ยวเอวตัวเองไว้เพื่อให้สอดรับกันมากขึ้น ก้มตัวลงไปกดจูบลงกับริมฝีปากบางอย่างเอาใจก่อนจะอาศัยช่วงที่ยุนกิเผลอกระแทกเข้าใส่จนเข้าไปหมดจนได้
“อ่ะ ฮึก” ยุนกิหอบหายใจเสียงดังจนน่าสงสาร จีมินกดจูบลงกับแก้มนิ่มของคนที่หลับตาแน่นแล้วกระซิบเสียงเบา
“ยุนกิอ่า” ยุนกิปรือตาขึ้นมามองก็พบว่าใบหน้าชื้นเหงื่อของจีมินกำลังจ้องมองเขาอยู่
“ขอนะ” เอ่ยบอกเพียงแค่นั้นแล้วก็เริ่มขยับร่างกายเข้าหายุนกิที่รู้สึกร้าวไปทั้งตัวแต่ก็รู้สึกดีไปในขณะเดียวกัน ร่างขาวสั่นคลอนไปตามแรงส่งของคนข้างบนก่อนจะถูกดึงให้ลุกขึ้นนั่งแล้วถูกพลิกให้หันหลังแทน ความโล่งเมื่อแกนกายใหญ่ถอนออกไปทำให้รู้สึกหายใจสบายขึ้นเล็กน้อยก่อนที่มันจะถูกสอดเข้ามาอีกครั้ง ยุนกิรับรู้ได้ว่ามันลึกกว่าเดิมเข้าไปอีก เอวขาวถูกจีมินรั้งไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างก่อนที่เจ้าตัวจะกระแทกกายเข้าหายุนกิอีกรอบ ใบหน้าขาวและเส้นผมปียกชื้นถูไปกับหนังโซฟาจนเป็นรอยชื้น ยุนกิทำได้แค่อยู่เฉยๆให้จีมินทำตามใจตัวเองเพราะตัวเขาเหนื่อยและเพลียจนลืมตาแทบจะไม่ขึ้นด้วยซ้ำ
“ยุนกิ” จีมินโน้มตัวแนบลงกับหลังเนียนขาวนวลชื้นเหงื่อพร้อมกับยื่นหน้าไปวางลงบนไหล่ขาว
“อื้อ” ยุนกิตอบรับอย่างล่องลอย
“ตอนนี้อะไรอยู่ในตัวมึง” จีมินเอ่ยถามทั้งที่ส่วนล่างก็ยังทำงานได้ดีไม่ขาดตกบกพร่องสักนิด
“มะ..มึง” ยุนกิตอบกลับเสียงเบา
กลับไปเม้นให้ด้วยนะยู ❤
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น